Hoe zit het nou met schokbelasting? De wilde achtervolging van een hardloopprofessor

Irene Davis is biomechanicus en de baas van het Spaulding National Running Center in Cambridge. Al meer dan 25 jaar doet ze onderzoek naar geblesseerde hardlopers. Vooral de vermoeidheidsbreukjes in het scheenbeen (stressfracturen) hebben haar aandacht. Dit type blessure hangt samen met een grote schokbelasting op het been, blijkt uit haar studies. Die schokbelasting kan je verminderen door het aanpassen van je loopstijl, wat eveneens uit haar studies naar voren komt. Het liefste ziet ze barefoot running, of anders minimalistische schoenen. In ieder geval geen moderne loopschoenen waarin de meeste lopers neerploffen op de hak.

Er is genoeg wetenschappelijk bewijs dat stressfracturen inderdaad samenhangen met schokbelasting. Kijk alleen al naar de mechanische experimenten met stukjes bot. Door herhaaldelijk kracht te zetten op bot beschadigt het weefsel. Die beschadigingen worden scheurtjes als er tussen al dat getrek door niet genoeg tijd is om nieuw bot aan te maken. Stressfracturen zijn één van de ernstigste hardloopblessures, met maandenlange rust- en hersteltijd.

Er is genoeg wetenschappelijk bewijs dat stressfracturen inderdaad samenhangen met schokbelasting.

Maar hoe zit het met andere blessures? Komen die ook door te grote krachten op het onderbeen? Die link is een stuk minder duidelijk, volgens mij. Kan je de schokbelasting ook verminderen door schoenen met goede schokdemping te dragen? Of is het aanleren van een loopstijl met voorvoetlanding de enige manier om die krachten te sussen?

Ik heb tientallen vragen voor Davis en had weken voor ik naar Cambridge kwam al een interview met haar gepland. Supergaaf! Ik kan niet wachten op wat ze te zeggen heeft. De oorspronkelijke afspraak moest ik verzetten, want begrafenis. Niks aan te doen. Gelukkig had ze een week later ook tijd. Daar zat ik dus gisteren, te wachten in de lobby van het Spaulding. En te wachten. Ineens stond haar secretaresse voor mijn neus. “Irene heeft jullie afspraak verkeerd op haar kalender gezet. Ze is er niet.” Shit. Oké, geen probleem. Nieuwe afspraak gemaakt, voor vandaag eind van de middag. Inmiddels meer voorbereid dan goed is voor een mens, werk ik ‘s ochtends eerst nog aan wat anders. Pling. Mailtje. Van Irene Davis. Die het toch niet gaat redden omdat ze te druk is met beurzen aanvragen. You got to be kidding me! (Ik denk soms al in het Engels hier). Om te huilen dit. 

Overmorgen vlieg ik weer naar Nederland. Zonder interview. Zonder deze  vooraanstaande hardloopprofessor te hebben gesproken. Hoe het zit met die schokbelasting en andere blessures weet ik nog steeds niet. Maar er is een lichtpuntje: in november ga ik weer voor zes weken terug. En Davis heeft begin december genoeg tijd om af te spreken, zo liet ze weten. Mooi, en dan laat ik haar dan niet meer ontsnappen.